زیست فناوری را می توان کاربرد روش های علمی و فنی در تبدیل بعضی از مواد به کمک عوامل بیولوژیک (میکروارگانیسم ها، یاخته های گیاهی و جانوری، آنزیم ها و ...) برای تولید کالا و خدمات در کشاورزی ْ صنایع غذایی، پزشکی و ... در نظر گرفت. گستردگی کاربرد زیست فناوری به حدی است که اقتصاد، بهداشت، درمان، محیط زیست ، کشاورزی، صنعت، تغذیه و سایر جنبه های زندگی بشر را تحت تاثیر شگرف خود قرار داده است. به همین دلیل زیست فناوری یکی از محوره های اساسی توسعه در بسیاری از کشورها قلمدادشده و در تنظیم راهکارها و برنامه های ملی توجه جدی به آن شده تا جایی که بیش از ۱۰ درصد تولید ناخالص داخلی در بعضی از کشورها به زیست فناوری اختصاص دارد.
در ایران نیز زیست فناوری به عنوان یکی از حوزه های اقتدار آفرین برای کشور لحاظ شده استو توسعه آن مورد توجه قرار گرفته است. از آنجا که توسعه و رشد پایدار در هر زمینه ای بدون توجه به نیروی انسانی ممکن نیست، آموزش زیست فناوری یکی از حوزه های کلیدی و حیاتی در این زمینه بوده و تربیت ریشه ای عمیق نیروی انسانی متخصص و متعهد مهم ترین موضوع در راستای نیل به اهداف کشور در این زمینه است.
از آنجا که پیاده سازی سازوکارهای آموزشی مستقل توسط نهادهای مختلف موجب کارایی پایین ، دوباره کاری و اتلاف منابع می شود، رشد جهشی در تربیت نیوری متخصص در این حوزه مستلزم اجرای نظامی یکپارچه با هدفی مشخص است که روابط بین نهادهای درگیر را به گونه ای تنظیم نماید که تحقق اهداف آن را تسهیل کند.
